Test Sapphire Pure Black P67 Hydra – Próba pogodzenia kart AMD i NVIDIA

Testy

Overclocking

Nie od dziś wiadomo, że procesory Intel Core drugiej generacji podkręcały się znakomicie, dlatego też musieliśmy sprawdzić ile testowana płyta główna pozwoli wyciągnąć z naszego procesora. Teoretycznie Intel Core i5 2310 (2,90 GHz), którego użyliśmy podczas testów ma zablokowany mnożnik, jednak udało nam się podkręcić procesor właśnie dzięki niemu.

Procesor pracuje idealnie dla częstotliwości 3,3GHz. W stanie spoczynku osiąga temperatury ~32°C, a w stresie ~50°C.

Po lekkim podniesieniu napięcia, możliwe było uzyskanie stabilnej pracy przy częstotliwości 3,5GHz, jednak temperatura gwałtownie wzrosła o około 10°C dla każdego z rdzeni (~40°C oraz 60°C). Należy także pamiętać, że wentylator znajdujący się na coolerze procesora w tym ustawieniu, obracał się o około 200RPM szybciej, a co za tym idzie głośniej.

Maksymalna stabilna częstotliwość pracy, jaką udało mi się osiągnąć przy tej płycie, wynosiła 3,8GHz. Powyżej tej wartości platforma testowa zachowywała się niestabilnie. Najprawdopodobniej kończą się tutaj możliwości naszego procesora. Można powiedzieć, że nie jest to jakiś nadzwyczajny wynik, jednak procesor, który wziął udział w teście nie został stworzony do podkręcania.

Pamięci

Pamięci Kingston HyperX Predator 2400MHz, jakie znalazły się w naszej platformie testowej, posiadają dwa profile XMP pozwalające na łatwe i bezproblemowe wczytanie danych. Testowana płyta główna pozwala na wczytanie profili, lecz jak się okazało, odczytuje je niepoprawnie. Najprawdopodobniej jest to spowodowane tym, że (w teorii) płyta jest w stanie obsłużyć pamięci do 2133MHz. Niezależnie od tego, z którym profilem XMP staraliśmy się uruchomić platformę testową, wynik zawsze był taki sam – zawieszenie się komputera tuż po wciśnięciu włącznika.

Niestety każda próba ustawienia częstotliwości wyższej niż 1867MHz kończyła się zawieszeniem platformy testowej, dlatego poprzestaliśmy na takim wyniku.

 Update BIOS’u

Jedną z najgorszych niespodzianek jakie testowany sprzęt zafundował nam po aktualizacji BIOS’u było wyłączenie karty sieciowej! Po pomyślnie zakończonej aktualizacji oraz ponownym uruchomieniu komputera, okazało się, że zintegrowana karta sieciowa przestała działać. Możliwości tutaj były dwie. Pierwszą z nich była wyłączona karta w BIOSie, ale jak się szybko okazało – karta była domyślnie włączona. Inną możliwością były sterowniki, lecz najnowsze jakie znajdowały się na stronie Sapphire zostały zainstalowane. Kiedy już opuszczała mnie nadzieja, wpadłem na pomysł pobrania najnowszych sterowników dla układu Marvell odpowiedzialnego za LAN z innej strony WWW.

Plan na szczęście się powiódł i wszystko zaczęło znowu działać jak należy. Miejmy nadzieję, że producent testowanej płyty zaktualizuje sterowniki na swojej stronie, aby wszyscy mogli się cieszyć najnowszym BIOSem (i działającym Internetem).